Minik ilham kuşum. Seni çok seviyorum. Seni ortaya çıkaran herkesi ve her şeyi de… Getirileri ve götürüleri, gülücükleri ve gözyaşlarıyla… Sen bana geldin ya güzel ilham kuşum. Seni bana getiren güzel insanların ara ara çirkinlikleri feda olsun sana… 

Bilmediğim şeyler hep korkutmuştur beni. Öyle ya insan her zaman kontrolü elde tutmak karşısına çıkacaklara karşı hazırlıklı olmak istiyor. 

Kontrollü olmak güzel ama fazlası da fazla galiba…

İnsan bu kadar “kontrollü” olunca kontrolü kaybetmesi gereken yerlerin tayinini de yanlış yapmaz, sanırım tek avantaj da bu. 

Kabul ve adaptasyon… Adaptasyon konusunu fazlaca başarmış gibiyim ama kabul edememişim.

Sevdiklerimin bazen benim sevdiğim kadar veya gibi beni sevdiklerini görememişim kabul etmek istememişim. Ama gerçek bu. Her duygunun karşılığı yok veya o an için yok ve evet o duygunun karşılığı geldiğinde geç kalınmış olabiliyor ama bu benim ne hatam ne de kaybımdır. Oh be!

Bunları düşünmek ve hissetmek ne kadar rahatlatıcı… 

Evet hislerimi kontrol edemeyebilirim ama artık davranışlarımı düşünce ve dilek kalıplarımı kontrol edebilirim. 

Biliyorum ki ne istiyorsam karşıma o çıkıyor ve gerisi de benim elimde değil. Diğer insanların ise kaybedecekleri benden çok fazla, artık buna inanıyorum.

Hayatın beni tekrar tekrar bu noktaya getirmesinde bir sebep vardır elbet. Kalbimi artık isteyenlere saklarım ben de, hem de mutlulukla…