Asla yalnız değiliz...

Bu yazıyı gördüğümde çok şaşırdım, beni çok iyi ifade ettiğini düşündüm, oysa neden şaşırmıştım ki, biz insanlar benzer duygular yaşıyoruz ve bu nedenle sanatla besleniyor bize hitap edenleri buluyoruz... Yazıyı bir de cevirelim...

Verdiğimde bu şartlı-koşullu değildir. Bana kimin ne borcu olduğunun hesabını tutmuyorum. Verdiğimde bunu cikarsizca ve beklentisizce yapıyorum. Veriyorum çünkü samimiyim. Veriyorum çünkü yokluğu biliyorum. İstemek, ozlemek, ihmal edilmek ve görünmez olmak nedir biliyorum. Konuşmak ve duyulmamak nedir biliyorum. Değer verip karşılık bulmamak nasıldır biliyorum. Verdiğimde bunu anladığım için veriyorum. Veriyorum çünkü kalbimde olanların değerini biliyorum ve dünyanın bunları paylasmama engel olmasını reddediyorum. Fakat beni cepte görmeye başladıklarında, samimiyetimin değeri bilinmediginde degismeyecegim, kizmayacagim, kin tutmayacagim. Sadece akillanip hayatımdaki rolünü değiştireceğim. Çünkü verdiğimde, tamamen her seyimle veriyorum. Fakat bittiğinde asla arkama dönüp bir daha bakmam.