Başlığından anlaşıldığı gibi bu öfkeli bir yazı. Neden olmasın? Ben de insanmışım, öyle diyorlar. Benim de sinirlenmeye, ön yargılı olmaya, anlayışsız olmaya, empati yapmadan sadece öfkelenmeye hakkım varmış. Bu sefer idealist hümanist olmayacağım, çünkü inatla onu öldürmeye çalışıyorsunuz. Sizin alayınıza…
Aşk için savaştığım meydanlarda kalbimi en büyük silahım -kılıcım- olarak kullandım hep, hayallerimi de kalkan… İstedim ki hep kalbimi son zerresine kadar paylaşayım ama hayallerimle ördüğüm kalkan sayesinde en büyük hayalkırıklıklarına hazırlıklı olayım. Plan öyle yürümedi. Kılıcım o kadar çok kırıldı, kalkanımı da yere attım gittim. Ve şimdi bu yaşımda, bu gücümde ve katettiğim bu kişisel gelişim yolculuğumun bu noktasında hayattaki en büyük korkum, ve tek gerçek korkum maalesef kalbimin kırılması olmuş. O cesur kız, kalbini hep öne atan kız gitmiş, korkak kalbini sakınmaya çalışan bir kız gelmiş.
Yalanın gereği yok bazı şeyler çok can acıtıyor.
İnsanların gereksiz yere acı çekmesi can vermesi canımı çok acıtıyor.
Birkaç kendini bilmez zengin olacak diye insanların karanlığa gömülmesi ve bunun farkında bile olmamaları hatta destekler görünmeleri canımı çok acıtıyor.
İnsanların acımasızlığı canımı çok acıyor. Merhametsizlikleri canımı çok yakıyor.
İnsanların yalan söylemesi, kötü adam konumuna düşmemek için yalan söylediğini dahi anlamadan yalan söylemesi canımı çok yakıyor.
Bir zamanlar Mülksüzler isimli bir kitap okumuştum. En ideal yönetim şeklini anarşizm olarak resmediyordu. Anarşizm varlığında toplumun en küçük birimi olan aile bile farklı bir düzene ait idi. Bu düzende kafama yatan ve yatmayan özellikler bulmuştum. Günümüz Türkiyesinde bu yönetim şekline anlamsız bir özlem duymaya başladım. Canımız sıkıldaydı duygusallık arka planda olsaydı insan ilişkileri daha robotik olsaydı da İNSANLAR ÖLMESEYDİ!!!! Benim gibi düşünen daha yüksek bir ideoloji kisvesi altında gerçekleştirilen katliamları kabul edilemez gören nice insan var. Çünkü hayat, can birinci sırada olmalı. Maalesef ülkemizde ve dünyamızda bırakın canlının değerini insan hayatı bile ön planda değil. Böyle zamanlarda Mülksüzleri okuduğumda yaşadığım aydınlanmayı hatırlıyorum fakat ne fayda. Ben burada bu satırları yazarken canlılar akıl almaz eziyetlere maruz kalıyor. YÜREK OLAN YANAR.
Geldi bir an kendimi ne yapacağımı bilememe dalgası dedim yak bir sigara sonra durdum yok dedim çıkar bir kalem. Seksen neslinin lise aşkları üzerinde düşündüm bugün. Aşkı en saf anlamıyla yaşıyormuşuz. Sessizce platonikçe her bakışa inanılmaz anlamlar yükleyerek hiç tam olarak itiraf etmeden hiç karşılık beklemeden yaşardık ve hiç bitmezdi. Sadece o insanı düşünmek hayal kurmak dünyanın en mutlu edici olayıydı. Yetişkinlikteki hayalkırıklıkları karşılık beklemeye başladığımız için belki de...