Hayatımın 33. bininci kilometresinde yaşantımı bakıma almaya başladım. Bence bu bakım için ne geç oldu, ne de erken, tam zamanıydı. İlk önce kendimi tanımakla başladım işe, sınırlarımı öğrendim, eksiklerimi, artılarımı öğrendim verebileceklerimi ve alabileceklerimi bununla sınırlı tutmaya başladım. Sonra çevremi tanımaya çalışmakla devam ettim bakıma.
Benim için sen dünyanın en güzel varlığısın. Öyle güzelsin ki, kendimi daha önemli bulmamı sağlıyorsun. Öyle güzelsin ki sabırı öğrendim. İş hayatında sabır küpü ben özel hayatımda darmadağın bir insanken bana sabırlı olmayı öğrettin. Susmayı, durmayı, bencil olmamayı öğrendim sayende.
Oldum olası maneviyata daha yakın bir insandım. Küçüklüğümde malım kıymetliydi paylaşmayı bilirdim ama kıymetliydi. Yıllar geçtikçe o özelliğimi de yitirdim. Maddiyat ile bağlarımı tamamen koparma noktasına geldim. Buna engel olan tek şey renkli ve sevimli objelere, kıyafetlere duyduğum ilgi oldu. Şimdi ise çok farklı bir noktaya geldim. Güzel bir nokta. İnsanlığa tavsiye etmek istediğim bir nokta.
Çok kere izlediğim daha da izleyeceğim ve uzun süre sıkılmayacağım bir animasyon filmi: İnside out.
Bazılarımız daha fazla bazılarımız ise daha az yapsa da kendimizi koruma maskesi altında üzüntüden kaçınmaya geçiştirmeye programlıyız.
Insanlar maalesef kızmadıkları sürece iletişimde hep planlı ve programlı ve stratejikler. Kızdıkları zaman bu stratejilerine ara verip farklı davranışlar sergileyebilirler bu nedenle başka insanlar da kızdırma stratejisini kullanır ve tencere kapak birbirini bulur. Peki ya bu stratejileri beceremeyenler? Kalbini yakasında taşıyanlar? Bu insanlar da karşılarındakine zaman tanıyabilmek ve kendi gibi olmadığını bildiği için zorlamamak için anlayış göstermeye çalışsalar da bir noktada patlak verir. Çünkü bu iki antite bir arada bulunamaz. Sonuç yine esmer günlerdir. Maalesef çözümü yok. Ben çok aradım ama yok.