Bu yazıyı gördüğümde çok şaşırdım, beni çok iyi ifade ettiğini düşündüm, oysa neden şaşırmıştım ki, biz insanlar benzer duygular yaşıyoruz ve bu nedenle sanatla besleniyor bize hitap edenleri buluyoruz... Yazıyı bir de cevirelim... https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=801328270003011&substory_index=0&id=252006304935213
Ayağını yorganına göre değil sınırlarına göre uzat...
Benim için sen dünyanın en güzel varlığısın. Öyle güzelsin ki, kendimi daha önemli bulmamı sağlıyorsun. Öyle güzelsin ki sabırı öğrendim. İş hayatında sabır küpü ben özel hayatımda darmadağın bir insanken bana sabırlı olmayı öğrettin. Susmayı, durmayı, bencil olmamayı öğrendim sayende.
Oldum olası maneviyata daha yakın bir insandım. Küçüklüğümde malım kıymetliydi paylaşmayı bilirdim ama kıymetliydi. Yıllar geçtikçe o özelliğimi de yitirdim. Maddiyat ile bağlarımı tamamen koparma noktasına geldim. Buna engel olan tek şey renkli ve sevimli objelere, kıyafetlere duyduğum ilgi oldu. Şimdi ise çok farklı bir noktaya geldim. Güzel bir nokta. İnsanlığa tavsiye etmek istediğim bir nokta.
Affetmek geçici olarak konuyu kapatmak ve her fırsatta geriye dönüp koz olarak kullanmak değildir. Affetmek unutmaktır. Unutamayacaksan affetme, affedemeyeceksen de numara yapma!